Huttentocht Zuid-Tirol
Onze collega Sascha heeft voor het eerst een solo-huttentocht gemaakt in het Italiaanse Zuid-Tirol
Een huttentocht is een kort avontuur met maximaal resultaat. Jij en en je rugzak in de adembenemende bergen. We hebben helaas niet allemaal de tijd of luxe om lange reizen te maken en daarom zijn een paar dagen in “onze eigen” Alpen een geweldig alternatief. En bovendien zó geregeld.
There’s a first time for everything…
Voor mijn eerste huttentocht had ik een aantal voorwaarden: maximaal vijf dagen, geen technisch lastige routes, goed bereikbaar met openbaar vervoer. Omdat ik alleen op pad ging, wilde ik onderweg genoeg andere mensen tegenkomen in geval van nood.
Ik koos voor de Dolorama-weg in het Italiaanse Zuid-Tirol. Een “gemiddelde” route, met veel hutten -dus lunch- en schuilmogelijkheden- onderweg. En fantastische uitzichten op de Dolomieten als kers op de taart. Via de websites van de hutten had ik zó mijn overnachtingen geregeld. De nachttrein naar Innsbruck en het lokale OV waren ook snel gefixt. Doe dit een aantal maanden van tevoren: in het hoogseizoen zitten hutten en nachttrein snel vol.
Naast wandelen, heb ik ook veel aan krachtoefeningen gehad als voorbereiding. Zo hield mijn lichaam de hoogteverschillen en het dragen van de rugzak langer vol. Verder heb ik mijn waterzak en wandelstokken van tevoren uitgeprobeerd. Je merkt pas echt hoe al die spullen werken als je eenmaal op weg bent en dan is het fijn als je alvast wat hebt geoefend.
Onderweg
De eerste dag op de Dolorama-weg zou al flink wat kilometers opleveren. Het was begin augustus en warm: in de bergen een beproefd recept voor warmteonweer. ‘s Ochtends vroeg starten is een must. De lucht is dan nog helder en de temperatuur aangenaam.
En ja, die bui kwam. Ik was inmiddels niet meer alleen: tijdens de lunch was ik een stel uit Portugal tegengekomen en voor de veiligheid liepen we het laatste stuk met z’n drieën. Het begon te regenen en gelukkig kwamen we op tijd langs een verlaten hut. Schuilen en wachten, middenin een boze wolk die nog meer regen en een aantal flinke onweersklappen over ons uitstortte. Snel warme laagjes aan, want de temperatuur kelderde met de minuut.
En zo blijkt maar weer: neem altijd waterdichte én warme kleding mee als je de bergen in gaat, zelfs als er ‘s zomers geen wolkje aan de lucht lijkt! Check het weer bij de mensen van de berghut en wijzig je etappes waar nodig. En lees je van tevoren in over het weer in de bergen.
En daar doe je het allemaal voor!
De beloning na deze lange dag, en de dagen die erop volgden? De gastvrijheid, een warme douche en grote borden pasta. Herstelbiertjes op het terras, waar de dagjesmensen aan het einde van de middag vertrekken en jij met je nieuwe wandelvrienden overblijft om met open mond naar de zonsondergang te staren. Je belevenissen delen, want je loopt allemaal dezelfde kant op en je hebt allemaal last van dezelfde pijntjes. De gouden zonsopkomst meemaken en jezelf boven de wolken zien lopen.
Die ervaringen, kilometers en hoogtemeters in Italië neem ik mee in mijn rugzak, op naar mijn volgende huttentocht. Want dit was zeker niet mijn laatste!
Zonsopkomst op de Maurerberg.
Ook aan de Italiaanse kant van Tirol serveren ze heerlijke apfelstrudel.
Donkere wolken op de tweede dag, maar de regen zet niet door.
Samen met de paarden en koeien genieten van het landschap en de zonsondergang.
In de bergen wijzen bordjes je de weg in tijd, niet in kilometers.
