2. Eerste ontmoeting met Grizzly's

Onze collega Linde (Kathmandu Utrecht) maakt samen met haar ouders en broer een rondreis in Alaska. Drie weken lang reizen ze te voet, per kajak en per auto door het woeste landschap. In deze reeks lees je over haar voorbereidingen en de avontuurlijke reis door Alaska.

Grizzly’s kijken in Katmai en een prachtige dagtocht naar het Harding Icefield

Wanneer je aan Alaska denkt, denk je al snel aan beren. Niet voor niets draagt de vlag van de staat ook het sterrenbeeld van de grote beer. Naar schatting leven er zo’n 30.000 grizzly’s en 100.000 zwarte beren in Alaska. Als je in Alaska reist, is er dus een grote kans dat je een van de twee soorten zal zien (hopelijk op een veilige afstand ;) ). 

Een van de plekken waar je een heel grote kans hebt om grizzly’s te zien, is in Katmai National park, in het zuidwesten van Alaska, waar zo’n 2200 grizzly’s leven. In dit park, gelegen in vulkanisch gebied, liggen de Brooks Falls, een waterval waar elke zomer tientallen beren zich verzamelen om de zalm te vangen die bij de waterval omhoog moet springen om zich verder stroomopwaarts voort te kunnen planten. Naast deze waterval zijn meerdere uitkijkplatforms gebouwd vanwaar je naar dit indrukwekkende spektakel kunt kijken. Door de aanwezigheid van de vele zalm ontstaat er bij Brooks Falls een unieke situatie waarin vele beren in elkaars nabijheid verkeren zonder (al te veel) wederzijdse agressie en bovendien mensen tegelijkertijd van betrekkelijk dichtbij deze indrukwekkende dieren kunnen aanschouwen. Een bezoek aan Brooks Falls behoorde 30 jaar geleden tot het reisplan van mijn ouders en nu, in 2023, was het onze eerste stop na aankomst in Anchorage. 

Links: Beren bij Brooks Falls. Als de zalmtrek in volle gang is kunnen hier wel meer dan 40 beren tegelijkertijd te vinden zijn.
Rechts: Een moeder met 3 welpen die deze lente geboren zijn lopen rustig op zo’n 30 meter van het uitkijkplatform langs de rand van het meer.

Bereikbaarheid en verblijf

De Brooks Falls en het bijbehorende Brooks Camp zijn alleen bereikbaar met een watervliegtuig. Vanaf King Salmon vlieg je in ongeveer twintig minuten naar je bestemming en na aankomst zie je soms binnen enkele minuten al een beer! Wij kwamen, zo’n half uur na aankomst, net uit het gebouwtje waar we ‘bear school’ hadden gekregen toen ‘onze’ eerste grizzly op diens dooie gemakje vanuit de bosrand het strand op kwam kuieren. Deze eerste ‘bear sighting’ bleek een voorproefje voor de rest van ons anderhalf daags verblijf, waarin we enorm veel beren hebben gezien, van heel dichtbij. Hoewel we van te voren er niet in waren geslaagd om een plekje op de camping te bemachtigen, konden we ter plekke er door afmeldingen gelukkig toch terecht. Hoewel we ons hadden ingesteld op wildkamperen buiten het Brooks Camp gebied, vonden we het toch wel een heel fijn idee om op de camping achter het schrikdraad te kunnen staan, met speciale opbergplekken voor eten en andere geurende producten. Zeker toen we begrepen dat we buiten de campground overdag de tent zouden moeten afbreken omdat deze anders wel eens onderzocht zou kunnen worden door nieuwsgierige beren...



Linksboven: al snel na aankomst zien we onze eerste beer. Deze kuiert rustig over het strand waar de watervliegtuigen met bezoekers aankomen. 
Rechtsboven: Een beer loopt vlak langs de elektrische afrastering van Brooks Camp. Een minuut hiervoor liepen wij door het hek om naar de waterval te lopen, toen we de beer aan zagen komen zijn we toch maar even omgekeerd.
Midden: Een beer loopt over het strand terwijl je op de voorgrond het pad ziet liggen dat naar de camping leidt.
Linksonder: Pootafdrukken van beren op het strand, vlak naast een watervliegtuig. 
Rechtsonder: Onze twee tweepersoons tentjes op Brooks Camp. Dat slaapt toch wel wat rustiger achter die elektrische afrastering. 

Wachten in een bear jam...

Aangezien de zalmtrek dit jaar wat later dan normaal op gang kwam, waren de beren nog niet allemaal rondom Brooks Falls te vinden, maar zwierven ze nog wat meer rond in het gebied. Dit resulteerde erin dat we onderweg naar de watervallen en rondom de camping al heel veel beren te zien kregen, ook erg tof, maar ook wel een beetje spannend. Waar je ook liep in dat gebied, je moest steeds alert blijven en zorgen dat de beren je aan hoorden komen, en waar nodig de beren de ruimte geven. De beren volgden voor het gemak meestal ook de paden die door de bossen liepen en hierdoor hebben wij op een gegeven moment ook in een ‘bear jam’ gezeten: een moeder beer lag met haar twee welpen van zo’n 2 jaar oud rustig te chillen op het pad en dus moesten alle mensen die op de terugweg waren naar Brooks Camp, ruimte maken en wachten tot de beren voorbij getrokken waren. Meerdere ‘daytrippers’ misten hierdoor hun terugvlucht. Prachtig om te zien dat de natuur in Alaska op dat soort momenten voorrang krijgt. 

Ook zonder dat de zalmtrek in volle gang was en we de beren dus maar een enkele keer vis hebben zien vangen, was ons bezoek aan Brooks Falls ontzettend indrukwekkend: wilde dieren in zulke grote getalen in hun natuurlijke habitat kunnen aanschouwen, dat is gewoon heel vet, wat een begin van onze reis! 

Links: Moeder beer en haar welpen liggen languit op het pad dat terug leidt naar de camping en de watervliegtuigen. Na een half uur wachten werd de berenfamilie onder zachte dwang van een ranger aangemoedigd om verder over het pad te lopen. 
Rechts: Twee beren kijken uit naar zalm iets stroomafwaarts van Brooks Falls. 

Genieten van wijdse uitzichten over het Harding Icefield

Na onze indrukwekkende kennismaking met de beren in Alaska reisden we door naar Seward, een stadje gelegen aan een fjord met prachtige uitzichten en volop mogelijkheden om de diverse wildlife van het Kenai Fjords National Park te ontdekken. Hoewel we op een boottocht ook hebben genoten van de zeeotters, zeehonden, zeeleeuwen, papegaaienduikers, zeeotters, zeearenden en zelfs een walvis (!) wil ik in de rest van deze blog graag nog wat vertellen over een ander indrukwekkend natuurfenomeen waar Alaska en veel van heeft: gletsjers! Vlakbij Seward ligt namelijk een enorm ijsveld, het Harding Icefield. In zijn geheel is dit ijsveld 1813 km2 en als je alle gletsjers (zo’n 40 stuks) zou meetellen die vanaf het ijsveld afdalen kom je zelfs op 2849 km2 ijs uit. 

Boven: Een maquette van het Harding Icefield in het Visitor Center. Bij de roze pijl is de relatief kleine Exit glacier te zien. 
Links: uitzicht op het Harding Icefield tijdens de wandeling.
Rechts: het prachtige blauwe gletsjerijs van Exit glacier.

Van al deze gletsjers is de Exit glacier het best bereikbaar, via de Harding Icefield Trail. Een pittige wandeling van 13,2 km met 1070,5 hoogtemeters, maar het uitzicht is fenomenaal. Tijdens de wandeling kijk je al vrij snel uit op de Exit glacier. Een indrukwekkend uitzicht. Hoe hoger je komt, hoe meer je ook kunt zien van de rest van het uitgestrekte ijsveld. De Exit glacier is in feite maar een ieniemienie stuk ijs als je op de kaart ziet hoe groot de rest van de ijsvlakte en nabijgelegen gletsjers ook zijn (zie foto).  De dag dat wij de Harding Icefield Trail liepen was het prachtig weer. Hoewel we ‘s ochtends vroeg nog flink ingepakt op de camping in de mist in Seward hadden gezeten, konden we tijdens de trail in een shirtje lopen. Los van de temperatuur hadden we vooral geluk met het feit dat het strakblauw was, een zeldzaamheid in zuid-Alaska. Ik denk dat de foto’s verder het beste uitdrukking kunnen geven aan hoe prachtig deze dagtocht was!

Linksboven: Na zo’n anderhalf uur door dichte begroeiing lopen, erop lettend genoeg geluid te maken om eventuele beren niet te verrassen, kun je Exit glacier al mooi zien liggen. 
Rechtsboven: Water filteren onderweg, met dat warme weer waren onze flessen snel leeg. Ook als het water er helder uitziet is het belangrijk om het om een manier te behandelen, zeker als er zoveel dieren in een gebied leven die ook ziektes met zich mee kunnen dragen.
Linksmidden: Wat een prachtige plek om te lunchen, te rusten, en te genieten van de zon na zo’n 3 uur flink steil omhoog lopen.
Rechtsmidden: Nog zo’n veertig minuten verder na het doorkruisen van meerdere sneeuwvelden bereik je de End of Trail en wordt je getrakteerd op een weids uitzicht over het gigantische ijsveld. 
Linksonder: Op de terugweg naar beneden. In de verte zie je nog steeds de mist boven Seward hangen, gelukkig hadden wij in de bergen mooi weer! 
Rechtsonder: Op de terugweg kijk je weg van het ijsveld, maar dit indrukwekkende berglandschap, ooit gevormd door eerdere gletsjeruitlopers, is ook zeker niet verkeerd.

Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen over onze eerste belevenissen in het prachtige Alaska. In de volgende blog zal ik verslag doen van onze kajaktocht in Blackstone Bay, en één spoiler: in Alaska is het zeker niet altijd strak blauw, ze spreken niet voor niets van een gematigd regenwoud in Zuid-Alaska…

Foto’s zijn deels van mijn hand, maar de meeste credits moeten gaan naar Bertram Lammers.