3. Was dit wel een goed idee?
Marti is een oud-collega van ons die het amibitieuze plan heeft opgevat om de Continental Divide Trail (CDT) te lopen, een monstertocht die loopt van de Mexicaanse grens tot aan Canada en ongeveer 4875 kilometer lang is... volg haar avonturen van voorbereiding tot evaluatie.
Week 2:
Dag 11: 5/5 nearo uit Silver City, Hiked: 15 km
Dag 12: 6/5 volle dag op de Gila alternative Hiked: 22 km
Dag 13: 7/5 in de Gila Canyon, Hiked: 28 km
Dag 14: 8/5 nearo - Doc Campbells and Hot Spring Campsite, Hiked: 11 km
Week 3:
Dag 15: 9/5 Gila Dwellings, terug in de Gila Canyon en nog meer hotsprings, Hiked: 27 km
Dag 16: 10/5 Gila Canyon - Snow lake, Hiked: 38.5 km
Dag 17: 11/5 Snow Lake - net na waterpunt (verzwikte enkel / konijnenhol), Hiked: 34 km
Dag 18: 12/5 waterpunt - Dal, Hiked: 27 km
Dag 19: 13/5 nearo: Dal tot highway - hitch naar Reserve, Hiked: 17 km
Dag 20: 14/5 zaterdag: Zero in Reserve
Dag 21: 15/5 zondag: Zero en hitch naar Pietown
Totaal: 219.5 km gehiked
De dagen rust in Pietown hebben mij goed gedaan en mijn benen kriebelen om weer op pad te gaan. Veel van mijn vrienden op de trail zijn al vooruit gegaan en de drang om ze in te halen is groot. Echter de stad trekt ook. Het is o zo makkelijk om nog een dag te blijven, er is hier eten, Brenden (trailname: Rattler of Walkin' Home, een Canadees die ik de eerste dag heb ontmoet en sindsdien zoeken we elkaar onbewust steeds weer op) gaat pas morgen verder en ooh de gemakken van de stad zijn zo aanlokkelijk. Maar nee, samen met Wagon, een hiker die ik in Barro Mountain heb ontmoet, verlaat ik de stad 's middags na nog een laatste stuk pizza te hebben gehaald.
De volgende etappe zou, volgens alle bronnen, een oase moeten zijn na de droogte van de woestijn. We volgen namelijk niet de officiële CDT route, maar een van de meest populaire alternatieven. De Gila route. Deze route loopt dwars door een canyon en volgt de Gila rivier en dat betekent geen zorgen meer om genoeg water en dus ook minder water per keer meenemen, wat weer minder gewicht is. =D
Voordat we echter bij de Gila zijn, moeten Wagon en ik nog wel eerst anderhalve dag berg op en af. Onder heftig protesteren van mijn heup, droom ik van mijn thuisland, het prachtige vlakke landschap en mijmer ik over het nut van bruggen. En dan opeens op de derde dag na een halsbrekende afdaling staan we oog in oog met iets magisch. Een riviertje. Het is niet breed, maar het kabbelt rustig voor zich uit. Dit smalle riviertje is de Gila-rivier en voor het eerst is het niet alleen maar zand en droogte, maar groeit er overal frisgroen en het dal bruist met leven. Wat een verrukking!
De Gila is een hele nieuwe ervaring. Met natte schoenen, de rivier moeten we ongeveer elk half uur oversteken, lopen we door deze groene oase. Met volle teugen geniet ik van deze nieuwe wereld en hoewel de nacht wat schrik met zich meebrengt: een beer die vrolijk op drie meter afstand van mijn cowpoke door de rivier heen banjert en de troep coyotes die een uur later besluiten een concert te geven. Het mag de pret niet drukken. Veel te snel nemen we, tijdelijk, afscheid van de Gila, want het is tijd om onze voorraden aan te vullen in Doc Campbell. Hier ontmoeten we nieuwe hikers, maar zien we ook een paar oude bekenden terug, yeah Rattler heeft ons eindelijk ingehaald.
Na Doc Campbell scheiden Wagons en mijn weg zich. Zo gaat dat op een thru-hike. Ik heb Rattler enorm gemist en we sluiten ons aan bij twee Amerikanen (Pale Ale en Sprouts) die dezelfde plannen hebben voor de vervolgroute: De eeuwenoude Gila-rotswoningen bezoeken en dan terug de Gila in. De Gila is nog net zo mooi als eerst, alleen nu hebben we wat meer haast. We hebben zes dagen eten mee en dat zouden we net moeten halen tot Pie Town, onze volgende resupply. Het hakt er in. Onze voeten zitten vol blaren (die natte schoenen) en 's nachts wordt het steeds kouder. De eerste vorst hebben we in Snow Lake, godzijdank hadden Rattler en ik het briljante idee om naast het toiletgebouw (zo eentje met een gat in de grond) te cowpoken (slapen met alleen een matje en slaapzak, zonder tent), want uit de wind en toch wel drie graden warmer. Ik geef toe, het voelde als een dieptepunt totdat ik 's ochtends wel gewoon mijn water kon drinken;)
Snow Lake is tevens einde van de Gila, het is weer terug naar zand, droogte en hopen dat er genoeg water is. De Bootheel (de allereerste vijf dagen bij Lordsburg) zou eigenlijk het zwaarste moeten zijn qua water, maar door de extreme droogte van de afgelopen tijd (laatste regen was in december) zijn veel waterbronnen kurkdroog. Dat betekent lange afstanden lopen met veel water en water filteren uit erm… interessante bronnen (de troggen met water voor de koeien zijn vaak nog de beste). Ons kwartet krijgt een nieuwe toevoeging. Boemerang (een Sloveen) sluit zich bij ons aan.
En eindelijk zijn daar mijn hikersbenen. Mijn heup is nog steeds gevoelig, maar opeens heb ik de energie weer gevonden om soepel en vlot over het pad te vliegen. Tot nu toe liep alleen Rattler steeds ver vooruit en zagen we hem op waterplaatsen en de overnachtingsplaats, maar nu houd ik 'm weer makkelijk bij. Wat een vreugde, New Mexico is ondanks de hitte nog zo slecht niet!
Hoogmoed komt voor de val, of in dit geval konijnenhol. Ik let niet op en bam, een pijnscheut schiet door mijn linkervoet/enkel, net nu het lekker gaat doe ik mijn trailnaam (Stumblebee) eer aan en stap ik in een konijnenhol en ben ik weer terug bij af. Mijn enkel is dik en pijnlijk en we zijn nog lang niet bij Pie Town, het is nog twee dagen naar de dichtstbijzijnde weg. Met hulp van mijn vrienden en een indrukwekkende hoeveelheid pijnmedicatie halen we het. Ondertussen gaat het ook niet goed met Sprouts, hun twee blaren (Sprouts is non-binair, dus niet mannelijk of vrouwelijk) zijn ontstoken en heeft dringend behoefte aan antibiotica.
We maken de beslissing dat Sprouts, Pale Ale en ik gaan liften naar Reserve (een klein plaatsje) en daar een paar dagen uitrusten voordat we liften naar Pie Town. Boemerang en Rattler lopen door naar Pie Town waar we elkaar weer zullen ontmoeten. Reserve is precies wat Sprouts en ik nodig hebben, rust en medicatie. In Reserve krijgen we ook eindelijk meer nieuws mee. De eerste is dat veel hikers zijn gestopt, de omstandigheden waren te zwaar en je wordt ook wel een beetje gek gemaakt om elke kilometer te lopen waardoor je jezelf toch gauw voorbij loopt. Dat Sprouts, Pale Ale en ik van plan zijn om van Reserve naar Pie Town te liften, komt zelden voor. Maar hé liever 40 km skippen en gezond zowel fysiek als mentaal weer verder kunnen.:)
Het tweede nieuwtje is dat er fire closures worden verwacht. Er zijn al een paar grote bosbranden en New Mexico kan de druk niet meer aan. Welke bossen gesloten zullen worden is nog onduidelijk, maar volgende week horen we waarschijnlijk meer.
Op zondag krijgen we een lift van een trail angel (iemand die hikers helpt) naar Pie Town en is de groep weer herenigd. Dat moet gevierd worden met wat pie!
Tot ziens lieve mensen,
Stumblebee / Marti
