4. Roet in het eten

Marti is een oud-collega van ons die het amibitieuze plan heeft opgevat om de Continental Divide Trail (CDT) te lopen, een monstertocht die loopt van de Mexicaanse grens tot aan Canada en ongeveer 4875 kilometer lang is... volg haar avonturen van voorbereiding tot evaluatie.

Hi lieve mensen,

Voordat ik verder ga met de blog hier een korte uitleg voor de lange stilte. De CDT was zwaar, ik schrijf dit terwijl ik thuis op de bank zit. En het moment dat ik deze specifieke blog aan het schrijven was, liep ik door Colorado en dat was op fysiek en mentaal vlak meer dan uitdagend. In de volgende blogs zal ik deze worsteling zo open mogelijk met jullie delen. Echter op dat moment had ik mijn focus en energie nodig voor de trail en kan ik nu pas mijn focus weer op het schrijven leggen.

Mijn excuses voor de lange afwezigheid en mijn dank voor jullie geduld en interesse.

Veel plezier met lezen:) 

Week 4:

Dag 22: Maandag 16/5: zero in Pietown

Dag 23: dinsdag 17/5: 25.6 km naar de ranch

Dag 24: woensdag 18/5: 28.3 km cebolla wilderness

Dag 25: donderdag 19/5: 30 km Grants + hitches

Dag 26: vrijdag 20/5: Zero in Grants

Dag 27: zaterdag 21/5: roadtrip naar Utah

Dag 28: zondag 22/5: Utah

Week 5:

Dag 29: maandag 23/5: Utah

Dag 30: dinsdag 24/5: Utah

Dag 31: woensdag 25/5: Utah

Dag 32: donderdag 26/5: Utah

Dag 33: vrijdag 27/5: arrival in Albuquerque

Dag 34: zaterdag 28/5: Zero Albuquerque

Dag 35: zondag 29/5: Zero Albuquerque 

We brengen nog een laatste rustdag in Pietown door om zeker te weten dat we echt genezen zijn en stiekem misschien ook omdat de toaster house, de plek waar we overnachten super cool is (er hangen overal toasters, tja… dat is hikerhumor) en we weer veel bekenden gezichten terug zien. Voor even vergeten we de zorgen om de bosbranden en weer stijgende covid-cijfers en genieten we nog een laatste avond van deze oase in deze hete streek. 

De volgende dag gaan we weer op pad, eindelijk weer als compleet team en vol goede moed lopen we vandaag naar een ranch waar we op het terrein mogen overnachten. We knallen de kilometers eruit en we zijn dan al vroeg bij onze bestemming… daar wacht ons echter een koude douche. De boswacht van New Mexico heeft besloten om alle bossen boven Grants, onze volgende resupply stad, tot december te sluiten. Bummi(Boemerang) valt dit nieuws het zwaarste en besluit om voor vandaag verder te lopen.

Hoewel Rattler, Pale Ale, Sprouts en ik teleurgesteld zijn dat dit onze laatste etappe in New Mexico is, besluiten we met volle teugen te genieten en zo lopen we met goede moed de volgende dag de Cebolla-wildernis in. Er is geen ui te zien, maar het lijkt alsof New Mexico ons nog een laatste keer wil laten zien hoe waanzinnig warm en droog het hier is. Het lijkt wel alsof we terug in de Bootheel zijn en stiekem groeit in onze harten blijheid dat we deze duivelse hitte binnenkort achter ons mogen te laten, Bummi is in geen velden of wegen te bekennen. Zou alles goed met hem gaan? 

De volgende ochtend besluiten we dat dit onze laatste hike-dag wordt. We zijn klaar met de hitte, de teleurstelling en willen alleen nog naar de stad. Het plan is om naar de Narrows te hiken, een kleine detour, maar volgens alle reviews absoluut de moeite waard en van daar de laatste kilometers te liften naar Grants. Zo hebben we toch nog iets van een hoogtetraining in New Mexico voordat we de bergen in Colerado binnen gaan. Wat ik nu nog niet weet, is dat deze “hoogtetraining” eigenlijk gewoon een klein schattig heuveltje is in vergelijk met wat ons te wachten staat. Maar in mijn Nederlandse ogen is het een flinke klim, maar wat een beloning als we boven zijn het uitzicht is prachtig en het plateau gaat eindeloos ver door. Na een halsbrekende afdaling aan de andere kant waar het meer een eigen pad maken is dan een daadwerkelijk pad volgen, komen we dan toch allemaal ongedeerd, al zij het met een paar kleurrijke Nederlandse vloeken van mijn kant. Ik heb namelijk enorme hoogtevrees en dit was een uitdaging. 

We krijgen een lift van een vriendelijke jonge vrouw, genaamd Lexie en terwijl uit de speakers Californication van de Red Hot Chili Peppers knalt, rijden we Grants binnen en zit onze hike in New Mexico er op. In Grants zien we veel oude bekenden en godzijdank is daar ook Bummi weer. Iedereen is geschokt door dit abrupte eind van New Mexico en de hamvraag is: wat doen we nu?

Er zijn eigenlijk vier opties:

1. Blijf een week hier, in Albuquerque, in Santa Fe of in Chama wachten. Grants en Chama zijn relatief kleine plaatsen met niet al te veel te doen, hoewel je in Chama al wel op hoogte zit en dus kan acclimatiseren aan de bergen.
2. Ga direct door naar Chama en begin aan Colorado, maar er ligt nog veel sneeuw en tevens zijn er ook nog steeds zo nu en dan sneeuwstormen. Een week maakt hier veel verschil en het eerste gedeelte van Colorado is ook direct het meest uitdagende stuk.
3. Loop naar Chama over de autoweg en wacht daar. Het is niet perse een fijne route of heel veilig. Voor mij valt dit af, dit kan ik ook thuis doen en hier zie ik de meerwaarde niet van in.
4. Ga een weekje wat anders doen. 

En wij kiezen voor optie nummer vier. Bummi komt namelijk met het geweldige idee om met zijn vijven een auto te huren en een roadtrip door Utah te maken en daar wat nationale parken te bezoeken. Last minute vraagt een andere hiker of hij bij ons kan aansluiten en zo komt het dat we twee dagen na onze aankomst in Grants met een volgepropte huurauto (zes mensen en hun zes volle rugzakken) richting Utah rijden.

Utah wordt een prachtige reis waarin ik veel leer over de Navajo en hun cultuur en geschiedenis, we zien de prachtige nationale parken, verblijven extra lang in Moab en pakken er ook nog een feestje mee. We lachen, we huilen, we leren van en over elkaar, we dansen en we hiken. We maken vuurtjes en ik eet mijn eerste s’more, we slapen onder de sterren, in de auto, op een rivierbank en in de bergen. We zijn hechter dan hecht en zelfs na 7 dagen kunnen we allemaal nog goed met elkaar door de bocht, honestly het is een wonder en opgewekt komen we aan in Albuquerque om de auto terug te brengen. Een dag eerder kwamen we er achter dat we een paar extra dagen in Albuquerque moeten blijven, want in het weekend en op feestdagen rijdt de bus niet naar Chama en het is memorial day weekend. Dus we ruilen onze auto om voor een motelkamer voor vier personen, om de beurt slapen er twee op de grond.

In de stad begint het dan toch eindelijk te kriebelen. Deze week vakantie was leuk, maar het is hoogtijd dat we doorgaan en ieder weer in zijn eigen tempo dingen kan doen. En voor het eerst in lange tijd heb ik weer heimwee, in deze grote, droge stad mis ik Nederland. Ik mis mijn vrienden en mijn collega’s. Ik mis Nederlandse drop en het Nederlandse weer. Ik mis de Nederlandse taal en onze manier van denken. En terwijl ik mistroostig door de stad loop, krijg ik een appje van de jongens. Er is een snoepwinkeltje en ze hebben Nederlandse drop. De wereld is weer goed en het leven lacht mij tegemoet. Colorado we komen eraan, inclusief een zak muntdrop!

Tot in Colorado lieve mensen, 

Stumblebee / Marti