3. Kajakken in Blackstone Bay
Onze collega Linde (Kathmandu Utrecht) maakt samen met haar ouders en broer een rondreis in Alaska. Drie weken lang reizen ze te voet, per kajak en per auto door het woeste landschap. In deze reeks lees je over haar voorbereidingen en de avontuurlijke reis door Alaska.
Dezelfde kajaktocht als 30 jaar geleden
Na onze indrukwekkende kennismaking met de beren van Katmai en de prachtige uitzichten over het Harding Icefield rijden we van Seward richting Moose Pass. Hier verblijven we een nacht op een camping om de volgende dag door te rijden naar Whittier, waarvandaan we zullen vertrekken voor onze vierdaagse kajaktocht. Net als mijn ouders 30 jaar geleden zullen we, met kajaks van dezelfde verhuurder, een vierdaagse tocht maken in Blackstone Bay, een prachtige baai in Prince William Sound die alleen met de boot te bereiken is. In het uiterste uiteinde van de baai ligt een gigantische gletsjer, Blackstone Glacier, die met twee ijstongen uitmondt in zee. Deze gletsjer mogen aanschouwen is het hoofddoel van onze tocht. 
Links: foto uit de lucht genomen in 1993 door mijn vader. Bij de roze stip ligt Whittier, links zie je Blackstone Bay liggen met Blackstone Glacier bij de groene stip.
Rechts: mijn moeder bekijkt vanuit de kajak Blackstone Glacier in 1993.
Uitstel vanwege slecht weer
Op zaterdagochtend ontwaken we in Moose Pass in de stromende regen. We breken de tenten af door de binnentent eerst los te halen en droog op te bergen en de buitentent apart in een zak te doen. Alle spullen die we meenemen met het kajakken stoppen we in waterdichte zakken zodat we die alleen nog maar in de kajak over hoeven te pakken. Van tevoren was de planning om op zaterdag aan het einde van de dag al uit te varen. Helaas is de weersvoorspelling erg slecht. Eigenaren van Prince William Sound Kayak Center, Perry en Lois, raden ons af om uit te varen vanwege de hevige wind. Aangezien de voorspelling voor de komende 48 uur nog erg nat is, bieden Perry en Lois ons aan om in een van hun zeecontainers te verblijven, zodat we niet helemaal verregenen op de camping en hopelijk enigszins met droge spullen aan ons uitgestelde avontuur kunnen beginnen. We beslissen om het weer af te wachten, maar de tocht niet te verkorten. Dan hebben we weliswaar wel een dag minder in Denali, maar we willen ook genoeg tijd hebben om de prachtige gletsjers in de baai te kunnen zien. De rest van het weekend blijft het aan een stuk door regenen. We ondervinden dat het gebied waar we zitten niet voor niets een gematigd regenwoud wordt genoemd, want man wat komt er een hoop water naar beneden zetten deze dagen. Uiteindelijk slapen we twee nachten in de zeecontainer. Als je ‘s nachts naar de wc moet, moet je je zaklamp meenemen zodat je kunt controleren of er geen zwarte beer rondloopt… Zondag spenderen we in het zeiknatte Whittier, bezoeken we enkele toeristenwinkeltjes en verkennen we de omgeving nog een beetje in afwachting van beter weer.
Linksboven: ontbijten met pannenkoeken onder de tarp in Moose Pass. Hier weten we nog niet dat we die avond nog niet in de kajak zullen zitten.
Rechtsboven: ons bed ‘opmaken’ met onze matjes en slaapzakken in de zeecontainer. Dit is de enige keer dat we onze hoofdlampjes nodig hadden aangezien het in Alaska pas om half 12 donker wordt.
Midden onder: verkennen van de omgeving op zondag. Vanwege de vele regen is het hier super groen. De vlonders zijn geen overbodige luxe in het drassige gebied.
Met een goede uitrusting alsnog op weg
De voorspelling wordt langzaam beter, althans: de wind neemt af, erg nat blijft het de komende tijd nog wel. Hoewel we in eerste instantie niet van plan waren om meer dan alleen laarzen te huren voor de tocht, raadt Lois ons aan om toch ook hun waterdichte pakken aan te trekken. Dit zijn ouderwetse, dikke jassen en broeken die lijken op zuidwesters. Ze ademen niet, maar houden je wel warm. We maken onze outfit af met waterdichte hoeden, en zo zijn we klaar om alsnog aan onze tocht te beginnen.
De eerste paar uur op het water zijn nog erg nat, maar langzaam klaart het op. Onderweg zien we bald eagles en in Blackstone Bay worden we getrakteerd op een bultrug walvis die een heel eind van ons af opeens uit het water springt! Door de verrekijker kunnen we ‘m beter bekijken en met het blote oog kunnen we zien waar hij naartoe zwemt doordat we de pluim water die hij uitblaast kunnen volgen. Wat vet om die vanuit de kajak te zien zeg. In stilte dobberen we op het stille water, we zijn gestopt met peddelen om goed te kunnen kijken, en we genieten van dit indrukwekkende schouwspel.
Linksboven: laatste spullen inpakken. Eten verdelen we in de bear canisters. Rechtsboven: onze kajaks en alle spullen die meegaan liggen klaar voor vertrek.
Linksonder: De eerste paar uur is het nog erg nat op het water. We zijn blij met de extra jassen, broeken en hoeden die ons droog en warm houden.
Rechtsonder: een bald eagle zit op een grote rotspartij waar we vlak langs peddelen.
Op zoek naar een geschikte kampplek
Op de kaart die we hebben meegekregen van de verhuur staan meerdere mogelijke kampplekken aangegeven. Aangezien de kaart niet heel gedetailleerd is en je soms pas ziet dat er een kampeermogelijkheid is als je een eind het strand op bent gelopen, stappen we een aantal keer uit om te kijken of we ergens ons kamp op kunnen slaan, om vervolgens toch maar verder te varen als blijkt dat het lastig wordt om er twee tentjes op te zetten. Wij hebben twee kleine tunneltenten bij ons, waar we vanwege het slechte weer ook erg blij mee zijn wat betreft de extra ruimte die de vestibule ons biedt om onze spullen droog neer te leggen. Anderzijds denk ik dat een vrijstaande koepeltent ons wel meer mogelijkheden had geboden om ook op andere plekken te kamperen, zoals op de kiezelstranden.
Uiteindelijk vinden we een prachtige kampplek met meer dan genoeg ruimte voor onze tenten en de tarp, met prachtig uitzicht over de baai, de besneeuwde bergtoppen en de gletsjers verderop. Deze kampplek is zelfs een beetje onderhouden: er loopt een houten looppad door het moerassige gebied naar het riviertje dat even verderop stroomt, wat een luxe.
Linksboven: onze kampplek met de tenten en tarp en de kajaks hoog opgeborgen. Vanwege het grote getijdenverschil moet je goed opletten waar je je spullen neerlegt. Met laag water is er een enorm kiezelstrand, met hoog water blijft slechts een smal strookje over (je ziet tot waar het oranje zeewier op de kiezels ligt).
Rechtsboven: genoeg ruimte voor onze tenten op een mooi vlak stuk met prachtig uitzicht over de baai.
Linksmidden: de vlonders die van de kampplek naar het riviertje leiden.
Rechtsmidden: vanwege de vele muggen zijn muggennetten geen overbodige luxe. Alleen met het eten doen we ze even omhoog.
Linksonder: hoewel we er niet zeker van waren toen we er zaten, vermoedde mijn moeder dat we op dezelfde plek verbleven als zij 30 jaar geleden hadden gedaan. De dia’s thuis bevestigden dit, wat een toeval!
Rechtsonder: zicht op de kampplek vanaf het water, 30 jaar eerder.
Weersverbetering en op naar Blackstone Glacier
De volgende ochtend is het weer helemaal opgeklaard en de voorspelling is ook goed voor de komende dag. Het valt ons op dat bij de weersvoorspelling die we via de marifoon kunnen afluisteren, er zelden wordt gesproken over de voorspelde neerslag. Het is duidelijk dat de windkracht een veel belangrijkere factor is in dit gebied. Prince William Sound, waar Blackstone Bay in gelegen is, is verbonden met de Golf van Alaska en vanaf die golf is er alleen maar zee, de noordelijke Stille Oceaan, tot je bij Hawaï komt. Als de wind vanaf die kant staat, kan het er gigantisch spoken en kunnen er hoge golven ontstaan. Dat je de weersvoorspelling wat wind betreft goed in de gaten moet houden is wel duidelijk. Gelukkig boffen wij, los van het natte weer, tijdens onze tocht ontzettend met het weer: het is nagenoeg windstil, waardoor we veelal over spiegelglad water peddelen.
Boven: de volgende ochtend is het opgeklaard. Wat een kleuren!
Links: lekker knus en warm in onze tent. Mijn matje, slaapzak en kussen zorgden ervoor dat ik de hele vakantie heerlijk sliep en het nooit koud heb gehad.
Rechts: uitzicht vanuit de tent in de ochtend. Het weer is sterk verbeterd.
Na te hebben ontbeten, genietend van het prachtige uitzicht, stappen we in de kajak om op weg te gaan richting Blackstone Glacier. Omdat we zo’n fijne kampplek hebben gevonden en we gisteren merkten dat dat nog best een zoektocht kan zijn, besluiten we de tenten te laten staan maar wel met het eten en de kookspullen uit te varen, zodat we vlak bij de gletsjer kunnen avondeten en dan later die avond terug kunnen varen.
Al snel kunnen we de twee enorme ijstongen zien als we om een landtong heen zijn gevaren. Uitzicht op het water vertekent echter altijd de afstand: hoewel we de gletsjer al snel zien liggen, moeten we nog meerdere uren peddelen om er daadwerkelijk bij in de buurt te komen. Onderweg zien we bald eagles, zeehonden en otters en zelfs een zwarte beer. Lopend over een sneeuwveld steekt hij duidelijk af. Een goede reminder dat we echt alle spullen die lekker ruiken in de bear canisters moeten bewaren… Hoe dichter we bij de gletsjer komen, hoe meer ijs er ook rondom onze kajaks drijft. Als ik tijdens de lunch op zoek ga naar een stroompje met water sta ik opeens oog in oog met een coyote die op zo’n 30 meter afstand stokstijf stil staat en mij aanstaart. Vlug draait hij zich om en verdwijnt in de struiken, mijn moeder, die 10 meter achter mij liep, heeft hem helaas gemist.
Linksboven: al snel zien we de indrukwekkende Blackstone Glacier in de verte liggen.
Rechtsboven: het water is spiegelglad waardoor het prachtige landschap ook nog eens weerspiegeld wordt.
Tweede rij midden: we stoppen vaak even met peddelen om het uitzicht in ons op te kunnen nemen.
Derde rij links: uitzicht op de gletsjer vanaf onze lunchplek
Derde rij rechts: hoe dichterbij we komen, hoe meer ijs er in het water drijft.
Onder: links zie je hoe het ijs er bij ligt op het moment dat wij er langsvaren, rechts een foto op hetzelfde stuk van 30 jaar eerder. Het ijs heeft zich flink teruggetrokken.
Na zo’n 4 uur peddelen zijn we dan echt bij de gletsjer aanbeland. Anders dan toen mijn ouders er 30 jaar geleden waren, zouden we nu, als we willen, tot vlak onder de gletsjer kunnen varen. Toen zij er de vorige keer waren, was dit niet mogelijk door het vele ijs dat in het water lag. Maar aangezien er ook steeds stukken ijs van de gletsjer brokkelen, lijkt het ons veiliger om wat meer afstand te bewaren. Het is enorm indrukwekkend om deze enorme ijsplakaten van zo dichtbij te kunnen zien. Wat het vooral bijzonder maakt is dat we zo’n grote gletsjer mogen aanschouwen, niet hoog in de bergen, maar vanaf een kajak op zee. Wanneer we even stil staan bij hoe oud het ijs wel niet is dat hier zo op de rotsen ligt, hoe lang geleden het gevormd is, worden we helemaal stil. Hoewel het natuurlijk indrukwekkend is om zo dicht bij de gletsjer te kunnen komen is het ook pijnlijk duidelijk hoe snel de gletsjer hier slinkt als je het vergelijkt met hoe het hier de vorige keer dat mijn ouders er waren uitzag.
Linksboven: hoe dichter we bij de gletsjer komen, hoe groter de ijsschotsen die we passeren
Rechtsboven: op een veilige afstand genieten van de gletsjer.
Linksonder: het blauwe gletsjerijs met een enorme waterval
Rechtsonder: dobberen en genieten van het uitzicht
Na onze ogen uit te hebben gekeken, keren we ons van de gletsjer af. Door de dag heen is het steeds bewolkter geworden, maar als we een stukje terugvaren om avond te gaan eten, klaart het helemaal op en zitten we uiteindelijk in de zon te genieten van het prachtige uitzicht. Op de terugweg naar onze kampplek komen we een enkel bootje tegen, is het water spiegelglad en worden we beschenen door de avondzon. Wat een afsluiter van een prachtige dag!
Linksboven: een eindje van de gletsjer gaan we aan land om avond te eten
Rechtsboven: het weer klaart helemaal op en we genieten van de prachtige kleuren
Midden: terugvaren naar onze kampplek tijdens golden hour
Onder: wat een uitzicht, en dan met dit licht, we blijven maar foto’s maken :)
Een drijfnatte dag en terug naar Whittier
De volgende dag is het weer compleet omgeslagen en is het mistig, grijs, en zeiknat. Aangezien we nu toch niks kunnen zien van de mooie omgeving en we allemaal best moe zijn van de lange dag die we gisteren gehad hebben, spenderen we deze dag onder de tarp en proberen we een beetje warm te blijven en ons te vermaken met spelletjes en lezen.
Op onze laatste dag is het gelukkig droog en breken we ons kamp op: tijd om terug te varen naar Whittier. Onderweg kijken we nog eens om, om te genieten van een laatste blik op Blackstone Glacier. Naarmate de dag vordert wordt het steeds mooier weer en uiteindelijk zelfs echt warm, we pellen steeds meer lagen af, wat een cadeautje op onze laatste kajakdag!
Linksboven: een zeer grijze dag. We kunnen de overkant van de baai niet zien.
Rechtsboven: schuilen onder de tarp.
Linksmidden: laatste keer ontbijten op onze kampplek en genieten van het uitzicht
Rechtsmidden: laatste keer de kajaks inladen
Linksonder: nog een keer zien we de Blackstone Glacier liggen
Rechtsonder: Op de terugweg trekt het helemaal open, wat een contrast met onze eerste dag!
De foto’s zijn gemaakt door Bertram Lammers, Ingrid van Dijk, en mijzelf.
