2. De Woestijn; de 1e beproeving
Marti is een oud-collega van ons die het amibitieuze plan heeft opgevat om de Continental Divide Trail (CDT) te lopen, een monstertocht die loopt van de Mexicaanse grens tot aan Canada en ongeveer 4875 kilometer lang is... volg haar avonturen van voorbereiding tot evaluatie.
Week 1:
Dag 1: Crazy Cook Monument - 1e water cache. Hiked: 22.2 km
Dag 2: 1e water cache - oasisboom. Hiked: 34.7 km
Dag 3: Oasisboom - hek na trailangel. Hiked: 39.8 km
Dag 4: hek - 5th cache. Hiked: 27 km
Dag 5: 5th Cache - Lordsburg. Hiked: nearo 10.5 km
Dag 6: Lordsburg - afdaling eerste berg. Hiked: 33.6 km
Dag 7: Afdaling eerste berg - Burro Mountain Homestead. Hiked: 28.9 km inclusief twee toppen bereikt, hoogste punt: 2445 meter
Week 2:
Dag 8: Burro Mountain Homestead. Hiked: 0km
Dag 9: Burro Mountain Homestead - Silver city. Hiked: 13 km, Gelift: 19 km
Dag 10: Silver City. Hiked: 0 km / town day
Totaal: 209.7 km gehiked
De eerste anderhalve week zit er op. En man, is dat pittig geweest. In Nederland zei ik al dat dit stuk voor mij waarschijnlijk het allerzwaarste zou worden. Maar dit … nee dit had ik toch niet verwacht...
Dag één begon zo hoopvol bij de zuiderlijke terminus, beter bekend als Crazy Cook Monument. Nog even snel een voetje onder het prikkeldraad schuiven dat de Verenigde Staten met Mexico scheidt en hup die tas op en lopen maar, eindelijk op weg naar die andere grens: Canada. Al gauw blijkt de hitte tussen 13 en 16 uur ondragelijk en wordt op tijd schaduw vinden mijn favoriete nieuwe hobby en worden elke andere gedachten in beslag genomen door de zoektocht naar water en het vervloeken van die eeuwig brandende zon.
Eerlijk, de eerste twee dagen ben ik heel slecht in op tijd uit de zon te zijn. Zo houd ik het de eerste dag maar een uurtje vol onder een koele richel, voordat ik de volle middaghitte het hoofd probeer te bieden en op dag twee moet ik zelfs mijn zonneparaplu en nooddeken gebruiken om een schuilplaats te maken. En dan slaat op dezelfde dag ook nog eens het noodlot toe. Tijdens een afdaling stap ik op een losse steen en maak toch een nare smakkerd op het pad, hoewel er een lelijke wond zit op mijn rechterknie lijk ik er goed vanaf gekomen te zijn. Echter in de dagen daarna geneest de wond niet alleen slecht, maar blijkt er ook in mijn rechterheup iets niet helemaal goed te zijn. De pijn, de hitte, de ratelslangen (jaja, daar heb ik een paar fraaie exemplaren van dichtbij mogen zien, had van mij niet per se gehoeven hoor) en de continue zorg of je wel genoeg water hebt, maken de eerste dagen tot Lordsburg een hel. En toch een hel die de moeite waard is, want tussendoor zijn er de babbels bij de waterbronnen met andere hikers. Er zijn de prachtigste vergezichten (wanneer je daar de puf nog voor hebt door de bagger zon), de trailmagic (waar mensen iets extra's doen voor de hikers, zoals frisdrank in koelboxen langs de weg zetten), een waterton waar schaduw is en je jezelf kunt wassen (dankjewel rancher die dit mogelijk heeft gemaakt).
En dan zijn er de nachten waar je buiten onder de sterrenhemel slaapt. Vanaf dag één slaap ik cowboystyle (alleen een grondzeil, matje en slaapzak) en ik heb nog nooit de melkweg zo helder met het blote oog kunnen zien. Het leven is simpel en zwaar, waardoor alle kleine beetjes opeens zoveel meer gewaardeerd worden. Het bereiken van Lordsburg is een ware verrukking. Heel even is er genoeg aan alles en hoewel towndagen vrij druk zijn met de voorbereidingen voor het volgende gedeelte, is het ook het moment om een beetje uit te rusten en vooral heel veel te eten en te drinken. De rust doet mij goed en ik kijk dan ook uit naar het volgende gedeelte waar we de woestijn voorlopig iets achter ons laten en we wat meer de bergen in gaan. Water zou iets makkelijker moeten worden, dat is het niet. En méér groen en schaduw, absoluut!
En toch zit ik niet helemaal lekker in mijn vel, de woestijn is er hard ingehakt, mijn schoenen blijken toch aan de kleine kant en mijn heup lijkt alleen maar erger te worden. De berg op is pijnlijk, maar bij de afdalingen kan ik nu alleen nog maar vloeken of huilen van pijn. Het maakt mij radeloos en voor het eerst bekruipt de gedachte mij: "waar ben ik aan begonnen?" En "kan ik dit eigenlijk wel?" Na een vreselijke afdaling van Burro Mountain (wat wel echt een prachtig gebied is) kom ik in de oase van Burro Mountain Homestead terecht, een RV kampeerplek die hun faciliteiten open hebben gesteld voor hikers van de CDT. Hier neem ik het moeilijke besluit om het rustiger aan te doen en de hikers die ik sinds dag één elke dag een paar keer tegenkom en vriendschappen mee heb gesloten voor nu los te laten.
Hike Your Own Hike is hier een gezegde en mijn lichaam dwingt mij nu het rustiger aan te doen. In deze oase van groen en rust neem ik mijn eerste zero (een dag waarop niet gehiked wordt) en voor het eerst in dagen heb ik ook weer hoop voor deze hike. De volgende dag loop ik 13 km naar de snelweg om vandaar naar Silver City te liften. Ik ben sowieso geen fan van roadwalken en ik voel mij dan ook niet schuldig over die 19 km die ik met een oudere meneer meerijdt. Er zijn nog genoeg kilometers tussen hier en Canada, nu eerst maar beter worden.
Ciao,
Marti, (trailname: Stumblebee)
